വിശ്വസ്തവിദ്യാലയം

ലോകവിജ്ഞാനസമ്പത്ത് നേടിയെടുക്കുന്നതിനു കുട്ടികളെ പ്രാപ്തരാക്കുന്നതിനു മാത്രമൂന്നല്‍ നല്‍കുന്ന വിദ്യാലയങ്ങള്‍ കുട്ടികളുടെ ഹൃദയത്തില്‍ സ്പര്‍ശിക്കില്ല. ലോകത്ത് നന്നായി ജീവിക്കുന്നതിനുളള അനുഭവപാഠങ്ങള്‍ വിദ്യാലയത്തില്‍ നിന്നും കിട്ടണം. അതിനായി ഓരോ വിദ്യാലയവും മൂല്യബോധത്തിനെക്കുറിച്ച് ആലോചിക്കണം. മൂല്യമെന്നു കേട്ടാലുടന്‍ സദാചാരം, സന്മാര്‍ഗം, മതമൂല്യങ്ങള്‍ ഇവയൊക്കെയാണ് കടന്നു വരിക. ഗുണപാഠകഥകള്‍, സാരോപദേശങ്ങള്‍, അച്ചടക്കം എന്നിങ്ങനെ കുറുക്കു വഴികളും. ലോകം മാറുകയാണ്. ആത്മബന്ധത്തിന്റെ ആഴം വര്‍ധിപ്പിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കില്‍ ഏതു വിദ്യാര്‍ഥിസമൂഹവും യാന്ത്രികമായ ഔപചാരികതയില്‍ കുടുങ്ങിപ്പോകും. വിശ്വസ്തതയക്കാണ് ഊന്നല്‍

ക്രമ നമ്പര്‍	വിശ്വസ്തവിദ്യാലയത്തിലെ അധ്യാപക സൂചകങ്ങള്‍
1	വിദ്യാര്‍ഥികളില്‍ ആത്മാര്‍ഥമായ താല്പര്യം പ്രകടിപ്പിക്കുക (കുട്ടിക്കു തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയണം ഇതെന്റെ 'സ്വന്തം' അധ്യാപികയാണെന്ന്. ഓരോ ദിനവും വെറുതേയായില്ലല്ലോ എന്നന്വേഷിക്കുന്ന അധ്യാപിക, കുട്ടിയുടെ അസാന്നിധ്യത്തില്‍ അസ്വസ്ഥയാകുന്ന അധ്യാപിക, സഹായസന്നദ്ധ.പ്രതിബദ്ധതയുടെ പഠനാന്തരീക്ഷമൊരുക്കുന്നവള്‍..)
2	നല്ല ശ്രോതാവായിരിക്കുക, ഉളളു തുറന്നു പറയാനുളള അന്തരീക്ഷം നിലനിറുത്തുക (എന്തു കാര്യവും എനിക്കു വിശ്വസിച്ചു പറയാം. വിമര്‍ശനം, വ്യക്തിപരമായ വേദനകള്‍,പഠനപ്രശ്നം..മുന് വിധിയില്ലാതെ സമചിത്തതയോടെ എല്ലാം കേള്‍ക്കുന്ന അധ്യാപിക.എന്നെ മനസിലാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന അധ്യാപിക)
3	പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുക ( കഴിവു നേടിയെടുക്കുന്നതാണ്. നേടാനാവാത്തത് ശ്രമിക്കാത്തതിനാലാണ്. ശ്രമിക്കാത്തത് ആലസ്യമുളളതിനാലാണ്. ആലസ്യം പ്രചോദനവും പ്രോത്സാഹനവും മാര്‍ഗനിര്‍ദേശവും യഥാസമയം ലഭിക്കാത്തതിനാലും. കൂടെ ഒരാള്‍ ഉണ്ടെന്നു തോന്നാത്തതിനാലും.ഒപ്പമുളള മനസ് അധ്യാപികയടേതാണ്)
4	തെറ്റുകള്‍ തിരുത്താന്‍ സഹായിക്കുക, അതു തെറ്റാണെന്നു തുറന്നടിച്ചു പറയാതിരിക്കുക, സ്വന്തം തെറ്റുകള്‍ അറിയുക, തിരുത്തുക.
5	അംഗീകരിക്കുക, പ്രാധാന്യത്തെ ഒര്‍മിപ്പിക്കുക. ( കുട്ടിക്ക് ഇന്ന് അംഗീകാരം കിട്ടിയോ? ഈ ആഴ്ച? ഈ മാസം? ഈ ടേമില്‍? ഓരോ കുട്ടിയുടെ കാര്യമെടുത്തു പരിശോധിക്കൂ. നാം എത്ര ലുബ്ധര്‍? അംഗീകാരം ലഭിക്കാവുന്ന പലതും കുട്ടികള്‍ ചെയ്യുന്നു അതു ഗൗനിക്കാത്തവരെ ആരു വിശ്വാസത്തിലെടുക്കും?)
6	ധൈര്യം പകരുക ( മുന്നിട്ടിറങ്ങാന്‍, ഉത്തരവാദിത്വം ഏറ്റെടുക്കാന്‍, പ്രശ്നങ്ങളെ നേരിടാന്‍, ലക്ഷ്യം നിര്‍ണയിക്കാന്‍ ക്ലാസിനും കുട്ടികള്‍ക്കും ധൈര്യം പകരണം.)
7	ആരോഗ്യകരമല്ലാത്ത തര്‍ക്കങ്ങളില്‍ നിന്നും വിട്ടു നില്‍ക്കുക ( സംവാദമാകാം. തര്‍ക്കം വേണ്ട.നമ്മള്‍ക്കു തര്‍ക്കമാണ് ശീലം. വസ്തുകള്‍ വിശകലനം ചെയ്തു കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്നൊന്നായെടുത്തുളള സത്യാന്വേഷണം സമാധാനപരമാണ്.)
8	അഭിപ്രായങ്ങളെ മാനിക്കുക, വ്യത്യസ്ത വീക്ഷണങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ സന്നദ്ധമാവുക (കുട്ടിയുടെ അഭിപ്രായത്തിനു മൂല്യം കല്പിക്കാന്‍ സന്നദ്ധതയുളള അധ്യാപകര്‍ നന്മ നിറഞ്ഞവര്‍..വ്യത്യസ്ത വീക്ഷണത്തോടുളള സമീപനം പ്രധാനം. എല്ലാവരിലും ശരിയുടെ ഭാവങ്ങള്‍ കാണും. അവരുടെ പക്ഷത്തു നിന്നു കൂടി വീക്ഷിക്കണം.)
9	വിനയപൂര്‍വം ബോധ്യപ്പെടും വിധം വിയോജിക്കുക
10	ബോധ്യമല്ലാത്തത് പറയാതിരിക്കുക
11	തീവ്രനിലപാടുകള്‍ ഒഴിവാക്കുക ( വിട്ടു വീഴ്ചയുടെ മനസുടമയ്ക്കും തീവ്രനിലപാടുകളുടെ മുളളില്‍ കൂടി സഞ്ചരിക്കേണ്ടി വരാമെന്ന താക്കീത് അടയാളമാക്കുക. നിലപാടിന്റെ ശക്തി യുക്തിയിലാണ് അതു കൊണ്ടു തന്നെ മനസ് യുക്തിപൂര്‍വം ചിന്തിക്കാനവസരം കൊടുക്കാതെ കുട്ടികള്‍ക്കു നേരേ വാളോങ്ങരുത്. നാം അധികാരിയല്ല. വെളിച്ചം പകരുന്നവരാണ്. ഇരുളിനെ ശിക്ഷയായി നല്‍കരുത്.)
12	കുട്ടികളുടെ മാനസീകാവശ്യങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കുക ( അതിനവരെ അടുത്തറിയണം)
13	ഗുണങ്ങളെയും നന്മകളെയും പുകഴ്ത്തുക
14	പകയും വിദ്വേഷവും ഒഴിവാക്കുക
15	കുട്ടിയില്‍ ശുഭാപ്തിവിശ്വാസിയാവുക
16	ക്ഷമിക്കാനും പൊറുക്കാനും കഴിയുന്നവരാണ് നിങ്ങളെന്നു ബോധ്യപ്പെടുത്തുക
17	കാര്യസാധ്യത്തിനുളള ഉപകരണമായോ വിഭവമായോ കാണാതിരിക്കുക
18	ക്രിയാത്മക സഹകരണവും പങ്കാളിത്തവും അനുഭവിപ്പിക്കുക
19	പ്രതിസന്ധികളെ നേരിടാന്‍ സഹായിക്കുക

ഹൃദയജാലകം തുറന്നിടുക
സ്വയം പരിശീലിക്കാം വിശ്വസ്തതയുടെ ബോധനശാസ്ത്രം
പര്സപര വിശ്വാസം,ശുഭാപ്തി വിശ്വാസം, ആത്മവിശ്വാസം ഈ വിശ്വാസത്രയങ്ങള്‍ അനുഭവമാക്കുക.
വിശ്വസ്തതയുടെ ഹസ്തദാനം നടക്കുന്ന ക്ലാസുകള്‍ പരാജയമറിയില്ല.
പരീക്ഷയുടെ മൂല്യബോധവും മൂല്യബോധത്തിന്റെ പരിരക്ഷയും...

Tests are Torture

India Today /Archive /February 4, 2013 /

Vinod Raina January 25, 2013 |

        It is ironic that last week while an NGO was releasing its annual test scores of Indian children (the ASER report) to the media, teachers at Seattle's Garfield High School were protesting against the standardised Measures of Academic Progress (the MAP test) in America's public schools that is intended to evaluate, like the ASER testing, student progress and skill in mathematics and reading. The Seattle teachers are not alone in opposing such testing; for example, 880 districts that educate more than 4.4 million Texas students have adopted a resolution opposing
these tests.
            The ASER testing is still not at the same high-stakes level as the MAP testing, but with the Planning Commission  controversially endorsing testing for improving children's learning in its 12th Plan, with incentives to those who do well, India can
be seen to be moving towards a testing regime that is at the core of the increasingly discredited regime of America's No Child Left Behind (NCLB) programme.
     So what do ASER tests tell us? That children are not learning as well as they should. That unfortunately is not a new discovery. As far back as in 1974, when we were confronted in the Hoshangabad Science Teaching Programme that children could not be taught measurement in science in Class VI because they could not understand decimals that they should have learnt in Class IV and V mathematics, we began systematic testing in maths and languages to uncover the gaps. In a major survey in 1986 covering 10 districts and about 10,000 children from Class III to XI and primary schoolteachers, we found only about 52 per cent teachers
could understand decimals adequately. 
So how is this different from ASER testing? They were part of action research to find out why children don't learn, and
to use the findings for creating appropriate teaching-learning materials and appropriate inputs for teacher trainings, and not as media events.
So should we test more and more or devise methods to ensure that children do learn? There seems to be a line of thought that increased testing will itself ensure increased learning, which was the basis of testing-based approach of NCLB that is proving to be wasteful, stressful and expensive in the US. Some of the reasons for lack of learning are also fairly well-known, and they are not just absent teachers.

• The inappropriateness of the language and contents of teaching-learning materials, 
• the lack of understanding about age-concept relationships in the textbooks, and
• child-unfriendly transactions in the classrooms are at the heart of the problem.

Untrained, demotivated or absent teachers complete the picture.
The task of correcting these deficiencies falls on academic institutions connected with school education. 
But they have been systematically impoverished and demolished through policy initiatives; the Sarva Shiksha Abhiyan kept them out of the project ever since it was launched in 2000, an anomaly only just recently corrected through the RtE. 
The SCERTs and DIETs, chiefly responsible for these
tasks, have been made to atrophy in terms of appropriately trained manpower, and
their tasks have been performed by consultants and NGOs first under the District Primary Education Programme (DPEP) and later under the SSA (the Rajasthan government's books are currently being prepared through an MoU with a bank (!), that has further sub-contracted the work, while its State Institute for Education and
Training lies dilapidated in Udaipur). Through another policy brilliance, state after state of the country was encouraged to let its regular teacher cadres die, to be replaced by untrained contract teachers. Taken together, these are at the heart of
the problem why children do not learn. Ensuring children learn, desperately requires institutions charged with the responsibility of doing that to be resurrected. NGOs cannot replace these institutions, and testing will do nothing if these
institutions remain dysfunctional.
That children in private schools seem to do better than those in government schools has been the bane of NCLB testing, and now in ASER testing, since the scores are not weighted in terms of socio-economic backgrounds of children. Children who have home support in education are mostly in private schools; that they seem to do better has more to do with this fact than necessarily in differences in quality of schools. We must, of course, take good ideas from anywhere in the world. 

It is well  known that the best learning levels of children are from Scandinavian countries and from countries like South Korea and Japan. In spite of enormous financial inputs, US has not been able to catch up with them. And these countries do not rely on external testing. It would, therefore, be better that instead of importing

discredited ideas from the US, we adopt the methods of these countries; whichchiefly rely on inclusive classrooms for increased learning levels.

(Vinod Raina is a Visiting Senior Fellow at the Centre for the Study of Developing Societies,
New Delhi, and a member of the Central Advisory Board for Education)

പൊതുപരീക്ഷയോട് വിട പറഞ്ഞ നാട്

ലോകരാജ്യങ്ങളിലെ വ്യത്യസ്തവും നൂതനവുമായ വിദ്യാഭ്യാസ ഇടപെടലുകളെക്കുറിച്ചുളള അന്വേഷണം തുടരുകയാണ്. . ഈ ആഴ്ച  പരീക്ഷയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട സമീപനവും പ്രയോഗവും ആണ് പങ്കു വെക്കുന്നത്.

'School -based assessment -The Queensland system'

ആസ്ട്രേലിയയിലെ ഒരു സംസ്ഥാനമാണ് ക്വീന്‍സ് ലാന്‍ഡ്. അവിടെ പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസില്‍ നിന്നും കുട്ടികള്‍ പുറത്തിറങ്ങുന്നതിനു മുന്നോടിയായി പൊതു പരീക്ഷനടത്താറില്ല.

വിദ്യാലയാടിസ്ഥാനത്തിലുളള വിലയിരുത്തല്‍ മാത്രം.

ഓരോ വിദ്യാലയവും അവരുടെ വിദ്യാര്‍ഥികളെ വിലയിരുത്തി കുട്ടി എത്രമാത്രം കഴിവുകള്‍‌ ആര്‍ജിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു പ്രഖ്യാപിക്കും. അധ്യയനം നടത്തുന്ന ആള്‍ക്കാണ് വിലയിരുത്തലിനുളള അര്‍ഹത.

അധ്യാപകരെ പൂര്‍ണമായും വിശ്വാസത്തിലെടുക്കുന്ന സമൂഹം

(നമ്മുടേതു പോലെ അധ്യാപകരെ അവിശ്വസിക്കുന്ന സമൂഹത്തിലുളളവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇതു പൊരുത്തപ്പെടാനാവാത്ത സംഗതിയാണിത്. അധ്യാപകര്‍ തങ്ങളുടെ കുട്ടികള്‍ക്കു അനര്‍ഹമായ അംഗീകാരം നല്‍കുമെന്ന മുന്‍വിധിയാണ് മിക്ക സമൂഹവും വെച്ചു പുലര്‍ത്തുന്നത്.അധ്യാപകസംഘടനകളും അധ്യാപകര്‍ക്ക് അധികാരം നല്‍കുന്നതിനു വാദിക്കുന്നില്ല.

• ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ വിശ്വാസം അര്‍പ്പിക്കേണ്ടത് അധ്യാപകരില്‍ അല്ലേ? അവരല്ലേ കുട്ടികളില്‍ മൂല്യ ബോധം വളര്‍ത്തേണ്ടത്?
• അവരല്ലേ വിവേചനരഹിതമായ പക്ഷപാതമില്ലാത്ത പ്രവൃത്തിയിലൂടെ സത്യസന്ധതയുടെ ഉദാത്ത മാതൃക സൃഷ്ടിക്കേണ്ടത്?
  തത്വം പറയാം ..പ്രായോഗികമല്ല..എന്നു മറുവാദം. വെല്ലുവിളി ഏറ്റെടുക്കാന്‍ മടിക്കുന്ന സമൂഹം വിപ്ലവാത്മമക പരീക്ഷണങ്ങളെ ഭയക്കുന്നു.അത് അഡ്ജസ്റ്റ്മെന്റു ചെയ്യലിനു ശ്രമിക്കുന്നു, തല്കാലം ഇത്രയും മതി എന്നു പറഞ്ഞു സ്വയം പരിമിതപ്പെടുന്നു . സാധ്യതകള്‍ നോക്കി നെടുവീര്‍പ്പിടാന്‍ പോലും തയ്യാറാകുന്നില്ല. വളരെ യാന്ത്രികമായി തീരുമാനങ്ങളെടുക്കും .പരീക്ഷയേ വേണ്ടെന്നു വെയ്ക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ സി ബി എസി ഇ വിദ്യാലയങ്ങളില്‍ ചെയ്യുന്നതു പൊലെ പത്താം ക്ലാസില്‍ വിദ്യാലയത്തിനു ചോദ്യം തെരഞ്ഞെടുത്തു പരിക്ഷ നടത്താനവസരം നല്‍കും. നിലാവരം ഉറപ്പാക്കിയോ എന്നു ഉറപ്പു വരുത്തുന്ന ഒരു രീതിയും നിര്‍ദ്ദേശിക്കുകയുമില്ല) ക്വീന്‍സ് ലാന്‍ഡില്‍ എന്താണ് സംഭവിച്ചത്? വിദ്യാഭ്യാസരംഗം പൊതു പരീക്ഷ ഇല്ലാതായതോടെ കുത്തഴിഞ്ഞുവോ? അധ്യാപകര്‍ കിട്ടിയ അവസരം ദുരുപയോഗം ചെയ്തുവോ? ഒരോ വിദ്യാലയവും കുട്ടികള്‍ക്കു അനര്‍ഹമായ തരത്തില്‍ വാരിക്കോരി നിലവാരസര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നല്‍കിയേ? നോക്കാം..

പശ്ചാത്തലം

• എഴുപതുകള്‍ വരെ ക്വീന്‍സ് ലാന്‍ഡില്‍ സ്കൂള്‍ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ അവസാനം ഒരു പൊതു എഴുത്തു പരീക്ഷയ്ക്കു കുട്ടികള്‍ വിധേയരാകണമായിരുന്നു.
• കേന്ദ്രീകൃതമായ വിലയിരുത്തലും സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നല്‍കലും
• ഇത്തരം പരീക്ഷ പഠനരീതിയില്‍ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തി. പരീക്ഷയ്ക്ക വേണ്ടിയുളള പഠനമാവുകയും പഠനത്തിനു വേണ്ടിയുളള പഠനമില്ലാതെ വരുകയും ചെയ്തു.
• 1967 ല്‍ 68 % കുട്ടികള്‍ സീനിയര്‍ പബ്ലിക് പരീക്ഷയില്‍ ഫിസിക്സിനു തോറ്റു (പി ഗ്രേഡു കിട്ടിയില്ല)
• തുടര്‍പഠനത്തിനു കുട്ടികളെ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നതിനായി സര്‍വകലാശാലകള്‍ നടത്തുന്ന എന്‍ട്രന്‍സ് എക്സാമിനേഷനുകളില്‍ വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ വിജയിക്കാതെ പോകുന്നത് സെക്കണ്ടറി തലത്തിലെ പരീക്ഷയുടെ വിശ്വാസ്യതയെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നതിലേക്ക് എത്തിച്ചു
• ബദലുകള്‍ അന്വേഷിക്കുന്നതിന് സമൂഹം തയ്യാറായി
• 1972 ല്‍ വിദ്യാലയാടിസ്ഥാനത്തിലുളള വിലയിരുത്തല്‍ രീതി (School based assessment system ) നടപ്പിലാക്കി

2006 ല്‍ ഈ സംവിധാനം ഉയര്‍ന്ന വിദ്യാഭ്യാസനിലവാരം പ്രദാനം ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് അന്തര്‍ദേശീയലോകം അംഗീകരിച്ചു

പ്രത്യേകതകള്‍

• അതത് അധ്യാപകര്‍ക്കാണ് അവരുടെ വിദ്യാര്‍ഥികളെ വിലയിരുത്തുന്നതിനുളള ഉത്തരവാദിത്വം .അധ്യാപനം, പഠനം, വിലയിരുത്തല്‍ ഇവയെ ഉദ്ഗ്രഥിക്കുന്ന ആധികാരിക ബോധനശാസ്ത്രം (Authentic Pedagogy) എന്നാണവര്‍ ഇതിനെ വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്. ഈ സംമ്പ്രദായം അധ്യാപകരുടെ പ്രൊഫഷണലിസം വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കുന്നു. അവരെ വിശ്വാസത്തിലെടുക്കുന്നു.അവരുടെ ആത്മവിശ്വാസം വര്ദ്ധിപ്പിക്കുന്നു. വിലയിരുത്തുന്നതിനുളള വൈദഗ്ധ്യം വികസിപ്പിക്കുന്നു. അദ്ധ്യയനത്തിന്റെയും നിലവാരത്തിന്റെയും ഉത്തരവാദിത്വം /ഉടമസ്ഥത(OWNERSHIP) അധ്യാപകര്‍ ഏറ്റെടുക്കുന്നു. ബാഹ്യസമ്മര്‍ദ്ദമല്ല അവരെ നയിക്കുന്നത്.
• നിലവാരമാനദണ്ഡങ്ങള്‍ പ്രകാരമേ വിലയിരുത്താനാകൂ. വിദഗ്ധപാനലംഗങ്ങള്‍ അധ്യാപകരുടെ വിലയിരുത്തല്‍ അവലോകനം ചെയ്യും.പരിശോധിക്കും.
• കുട്ടികളുടെ നിലവാരം എത്രത്തോളമെന്നു തെളിവുകള്‍ ഉദാഹരിച്ചു വ്യക്തമാക്കേണ്ടതുണ്ട്.

• വ്യത്യസ്തവും വൈവിധ്യമുളളതുമായ വിലയിരുത്തല്‍ തന്ത്രങ്ങള്‍ അധ്യാപകര്‍ പ്രയോജനപ്പെടുത്തും ഏതു കഴിവ് ഏതു തന്ത്രമുപയോഗിച്ചാല്‍ ശരിയായി വിലയിരുത്താനാകുമെന്ന അന്വേഷണമാണിതിനു പിന്നില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുക.കുട്ടികളുടെ പഠനശൈലിയെ വിലമതിക്കും.
• അധ്യാപകര്‍ നിരന്തരം അവരുടെ വിലയിരുത്തല്‍ശേഷി വര്‍ധിപ്പിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും. ഇതിനായി വിദഗ്ധപരിശീനത്തില്‍ അധ്യാപകര്‍ താല്പര്യത്തോടെ പങ്കെടുക്കും.
• കേന്ദ്രീകൃതമായി തയ്യാറാക്കിയ സിലബസുണ്ട് ( അതില്‍ പഠിക്കേണ്ട ഉളളടക്കം നേടേണ്ട നിലവാരം എന്നിവ വ്യക്തമായി പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്) അധ്യാപകര്‍ക്ക് പ്രാദേശികപ്രത്യേകതകള്‍ പരിഗണിക്കാം. അതനുസരിച്ചുളള പ്രവര്‍ത്തനപദ്ധതി അധ്യാപകര്‍ തയ്യാറാക്കേണ്ടതാണ് . പ്രാദേശിക വിഭവങ്ങളും സൗകര്യങ്ങളും എങ്ങനെ ഫലപ്രദമായി ഉപയോഗിക്കാം എന്ന് അധ്യാപകര്‍ ഇതില്‍ വ്യക്തമാക്കും.
• പുറത്തുളളവരുടെ മാര്‍ഗനിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ അധ്യാപകര്‍ക്കു ലഭിക്കും.
• കുട്ടികള്‍ക്ക് അവരുടെ യഥാര്‍ഥ അറിവും കഴിവും പ്രകടിപ്പിക്കാനവസരം ലഭിക്കും..തുടര്‍പഠനത്തില്‍ അഭിമൂഖീകരിക്കേണ്ട സാഹചര്യങ്ങള്‍ക്കനുസൃതമായി വിദ്യാര്‍ഥികളെ സജ്ജമാക്കുന്നു. കുട്ടികളുടെ ഉയര്‍ന്ന ചിന്താശേഷികളെ ഉജ്വലിപ്പിക്കുന്നു.
• കുട്ടികള്‍ക്കു നിരന്തരം വിശദമായ ഫീഡ്ബാക്ക് നല്‍ക്കുന്നു. ഇവിടെ നിരന്തവിലയിരുത്തല് വഴിപാടല്ല.എങ്ങനെ പഠനത്തില്‍ മെച്ചപ്പെടുത്തലുകള്‍ നടത്തണമെന്ന് കൃത്യമായ ധാരണ ലഭിക്കുന്നതിനു സഹയാകം. നിലവാരമാനദണ്ഡങ്ങള്‍ പ്രകാരം കാര്യങ്ങള്‍ തിരിച്ചറിയാന്‍ കുട്ടികള്‍ക്കു കഴിയുന്നു
• കുട്ടികള്‍ക്കും അധ്യാപകര്‍ക്കും പ്രതീക്ഷിത പഠനനിലവാരമനദ്ണ്ഡങ്ങളറിയാം.അതു നേടാനുളള കൂട്ടായ പ്രയത്നമാണ് നടത്തുന്നതെന്നും. രക്ഷിതാക്കളുമായി നിലവാരമാനദണ്ഡങ്ങള്‍ അധ്യാപകര്‍ ചര്‍ച്ച ചെയ്യും.
• വിദ്യാലയങ്ങള്‍ സ്വന്തം വിലയിരുത്തലാണ് നടത്തുന്നതെങ്കിലും പൊതു മാനദണ്ഡങ്ങളായതിനാല്‍ വിദ്യാലയങ്ങളുടെ നിലവാരം താരതമ്യം ചെയ്യാന്‍ കഴിയും
• 13 ജില്ലകളിലും അവലോകനസമിതികള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു .വിദ്യാലയത്തിന്റെ വിലയിരുത്തല്‍ പിഴവില്ലാത്തതാണെന്നുറപ്പു വരുത്തേണ്ട ചുമതല. കുട്ടികളുടെ യഥാര്‍ഥകഴിവിനെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന തെളിവുകള്‍ പരിശോധിക്കും. നിലവാരം മച്ചപ്പെടുത്താനുളള മാര്‍ഗനിര്‍ദേശങ്ങള്‍ നല്‍കും
• സംസ്ഥാനതലത്തില്‍ മോണിറ്ററംഗ് സമിതി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു. വിവിധ ജില്ലകളിലെ നിലവാരം താരതമ്യം ചെയ്യും. സാമ്പിളുകള്‍ ശേഖരിച്ചു വിശകലനം നടത്തും.
• 2008 ല്‍ 327 വിദ്യാലയങ്ങളില്‍ നിന്നായി 2250 പോര്‍ട്ട് ഫോളിയോ വിദഗ്ധപരിശോധനയ്ക്ക് വിധേയമാക്കി ചില വര്‍ഷങ്ങലില്‍ 3000 ഫോളിയോ വരെ പരിശോധിക്കാറുണ്ട്. റാന്റം സാമ്പ്ലിംഗ് രീതി സ്വീകരിക്കുന്നു.
• പൊതുപരീക്ഷയില്ലാത്ത രീതിയില്‍ അതിന്റെ വിശ്വാസ്യതയും ആധികാരികതയും ചോദ്യംചെയ്യപ്പടാം. വിദ്യാലയങ്ങള്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന നിലവാരം യഥാര്‍ഥത്തില്‍ കുട്ടികളിലുണ്ടോ എന്നു സംശയിക്കപ്പെടാം. ഇക്കാര്യത്തില്‍ ഗവേഷണപഠനങ്ങള്‍ക്കു മാത്രമേ ഉത്തരം നലകുവാനാകൂ. 1994 ല്‍ Masters , McBryde എന്നിവര്‍ പഠനം നടത്തി. ഉയര്‍ന്നതോതിലുളള വിശ്വാസ്യത കുട്ടികള്ക്ക് നല്‍കിയ നിലവാരത്തില്‍ പ്രകടമാണെന്നു അവരുടെ പഠനം കണ്ടെത്തി
• ഗവേഷകര്‍ മറ്റു സംസ്ഥനങ്ങളിലെ വിദ്യാര്‍ഥികളുമായുളള താരതമ്യപഠനങ്ങളും നടത്തിയിട്ടുണ്ട്. പതിനഞ്ചു വര്‍ഷത്തെ സ്ഥിതിവിരക്കണക്കുകള്‍ അധ്യാപകരുടെ വിലയിരുത്തലിന്റെ സാധുതയെ അംഗീകിരിക്കുന്നു

ദേശീയ പാഠ്യപദ്ധതി ചട്ടക്കൂട് 2005ഇന്ത്യയില്‍ പരീക്ഷാപരിഷ്കാരം നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു.അതില്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ക്രമേണ സ്കൂള്‍തല വിലയിരുത്തലിലേക്കു മാറണമെന്നാണ്. ഇവിടെ സംഭവിക്കുന്നതോ മത്സരത്തെ നിലനിറുത്തി കച്ചവടം നടത്താന്‍ ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെടുന്ന ഒരു വിഭാഗത്തിന്റെ കയ്യില്‍ അധ്യാപകര്‍പോലും തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെട്ടു പോകുന്നു.ഏതൊരു പരിഷ്കാരവും ഡിമാന്റു ചെയ്യുന്ന അനുബന്ധമാറ്റങ്ങള്‍ ഉണ്ട്.അവ പരിഗണിക്കാതെ മൂലയോ വക്കോ മാത്രം പരിഷ്കരിക്കുന്നത് ഗുണത്തേക്കാളേറെ ദോഷം ചെയ്യും .ലോകാനുഭവങ്ങളെ പാഠമാക്കി മുന്നോട്ടു പോകണം. അതിനത്യാവശ്യം അക്കാദമിക സത്യസന്ധതയും ധീരതയും ഇശ്ചാശക്തിയും വേണം. ഉണ്ടോ കേരളത്തിനു അക്കാദമിക നട്ടെല്ല്?