(ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയരേഖ- വിമര്‍ശനാത്മക വായന- രണ്ടാം ഭാഗം )
ഭാഷയിലൂടെ വിനിമയം ചെയ്യപ്പെടുന്ന ഒരാശയം അതിന്റെ യാഥാര്‍ഥ അര്‍ഥം അനാവരണം ചെയ്യുന്നത്
പ്രവൃത്തിയിലൂടെ മൂര്‍ത്തരൂപം കൈക്കൊളളുമ്പോഴാണ്. അതുവരെയുളള നിരവധി വ്യാഖ്യാന സാധ്യകള്‍ക്ക് പൂര്‍ണവിരാമം ഒരു പരിധിവരെ അപ്പോള്‍ സംഭവിക്കുന്നു. അതിലളിതമെന്നു തോന്നാവുന്ന ഒരു ചോദ്യത്തില്‍ പോലും അതിനിഗൂഢമാായ അര്‍ഥം ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ചിട്ടുണ്ടാകാം. മഹാബലിയോട് വാമനന് ഭിക്ഷ ചോദിച്ച "മൂന്നടി മണ്ണു തരുമോ?" എന്ന ലളിതമായ ചോദ്യം മലയാളികള്‍ക്ക് സുപരിചിതമാണ്. ആ ചോദ്യത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ വായന നടത്തിയ അസുരുഗുരു ശുക്രാചാര്യരാണ് ചതിച്ചോദ്യമാണതെന്നു വ്യാഖ്യാനിച്ചെടുത്തത്. ആരാണ് ചോദ്യകര്‍ത്താവ് , ഏതു രാഷ്ട്രീയസന്ദര്‍ഭത്തിലാണ് ചോദ്യം എന്നിവ അദ്ദേഹം വിശകലനം ചെയ്തിട്ടുണ്ടാകണം. പ്രത്യക്ഷാര്‍ഥം നിര്‍ദോഷമെന്നു തോന്നാം. ഒരു സാമൂഹിക ക്രമത്തെയാകെ എന്നന്നേക്കുമായി താഴ്ത്തിക്കളയുന്ന ജനവിരുദ്ധ അര്‍ഥവും അതിലുണ്ട് എന്ന തിരിച്ചറിവാണ് മഹാബലിയെ വിലക്കുവാന്‍ ശുക്രാചാര്യരെ പ്രേരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക. ഇവിടെ വിലക്ക് അവഗണിച്ച് ചോദിച്ചത് നല്‍കുവാന്‍ മഹാബലി തീരുമാനിക്കുന്നു. സേവകരെ വിളിച്ച് 'ഈ ബ്രാഹ്മണന് മൂന്നടി മണ്ണ് അളന്നു കൊടുക്കൂ' എന്നല്ല പറഞ്ഞത് മറിച്ച് "ആളന്നെടുത്തോളൂ" എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. ആ ഉത്തരത്തിനും വ്യാഖ്യാനം പലതാണ്. മഹാബലി ഉദ്ദേശിച്ച അടിയളവിന്റെ സാമാന്യബോധത്തെ അടിയറവ് വെയ്കുന്ന ചടുലനീക്കങ്ങളാണ് പിന്നീട് നാം കാണുന്നത്. കൈവിട്ടു പോയ വാക്കിനെ തിരികെ വിളിക്കാനാകാത്തിടത്തോളം ഏകീകൃതമല്ലാത്ത ഏകകമായ അടിയെ തന്റെതായ രീതിയില്‍ വ്യാഖ്യാനിക്കാന്‍ വാമനന് കഴിയും. ഇതും ഭാഷയുടെ ഒരു പ്രശ്നമാണ്. നാം ഉദ്ദേശിക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ വ്യതിരിക്തവും ചിലപ്പോള്‍ വിപരീതവുമായ അര്‍ഥം സംഭവിച്ചേക്കാം. തെരഞ്ഞെടുക്കാനുളള സ്വാതന്ത്ര്യം പൊതുധാരണയില്ലാതെ നല്‍കിയാല്‍ എന്ത് ഭവിഷ്യത്തുകള്‍ സംഭവിക്കാം എന്നു കൂടി കഥ വ്യക്തമാക്കുന്നു. സാമൂഹിക നീതി, സമത്വം, പ്രജാക്ഷേമത്തിലധിഷ്ഠിതമായ അസുരഗണത്തിന്റെ അധികാരസ്ഥാനം എന്നിവയെല്ലാം ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തപ്പെടുന്നു. ഇവിടെ ഇതു ചര്‍ച്ച ചെയ്യുന്നത് പ്രത്യക്ഷത്തില്‍ നിര്‍ദോഷമെന്നും സ്വീകാര്യമെന്നും തോന്നുന്ന ആശയങ്ങള്‍ക്ക് രാഷ്ട്രീയവും സാംസ്കാരികവുമായ വായന വേണ്ടി വരും എന്നു സൂചിപ്പിക്കാനാണ്. ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയരേഖയെ അങ്ങനെയേ സമീപിക്കാനാകൂ. ഏതു കാലത്തെ രേഖയായാലും അതില്‍ ഭരണകൂട താല്പര്യങ്ങള്‍ പ്രതിഫലിക്കും. കാലം മാറുമ്പോള്‍ അര്‍ഥതലവും മാറും. അതിനാല്‍ത്തന്നെ വിദ്യാഭ്യാസ നയരേഖയിലെ ചില ആശയങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി ഇത് പഴയരേഖകളിലുളള ആശയമാണല്ലോ എന്നു സാധൂകരിക്കുന്നതിലൊന്നും വലിയ കഴമ്പില്ല.
ഭാഷാധിപത്യം
ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയരേഖ 2020 ജൂലൈ 29 ന് പുറത്തിറങ്ങിയത് ഇംഗ്ലീഷിലും ഹിന്ദിയിലുമാണ്. ഇന്ത്യയിലെ മറ്റു പ്രധാനഭാഷകളില്‍ അത് അന്നുതന്നെ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിന് കഴിയുമായിരുന്നു. അങ്ങനെ ചെയ്യാത്തത് ഒരു സമീപനത്തിന്റെ പ്രശ്നമാണ്. ഭാഷാധിപത്യത്തിന്റെ പ്രകാശനമാണത്. അധീശ ശക്തികളുടെ സാംസ്കാരികോപകരണമാണ് എന്നും ഭാഷ. ജാതി, വംശം, ഭക്ഷണം. ലിംഗം എന്നിവയിലെ വിവേചനം പോലെ തന്നെയാണ് ഭാഷാപരമായ വിവേചനവും. ചിലരുടെ ഭാഷ മഹത്വവും ചിലരുടെ ഭാഷ മ്ലേച്ഛവും ആകുന്നതങ്ങനെയാണ്. 2011 ലെ കാനേഷുമാരി പ്രകാരം ഒന്നാംഭാഷയായോ രണ്ടാഭാഷയായോ മൂന്നാം ഭാഷയായോ ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിക്കുന്നവരുടെ ശതമാനം ഇന്ത്യയിലെ ആകെ ജനസംഖ്യയുടെ 10.6 വരും. ഹിന്ദി സംസാരിക്കുന്നവരാകട്ടെ 57.1 %വും. ബംഗാളി (8.9% ), മറാത്തി (8.2 %), തെലുഗു (7.8 %), തമിഴ് (6.3 %) ഉറുദു(5.2 %) .ഗുജറാത്തി (5.0 %) കന്നഡ (4.94 %), ഒഡിയ (3.56%) ,പഞ്ചാബി (3.02 %) മലയാളം (2.9 %) എന്നിങ്ങനെ ഒട്ടും മോശമല്ല മറ്റുഭാഷകളുടെ നില. ഇന്ത്യയില്‍ ഒന്നാം ഭാഷയായി ഇംഗ്ലീഷ് സംസാരിക്കുന്നവരുടെ കണക്കെടുത്താല്‍ 0.02 % പേര്‍ മാത്രമാണുളളത് . അതേസമയം മലയാളം ഒന്നാം ഭാഷയായി സംസാരിക്കുന്നവര്‍ ഭാരതത്തിലെ ആകെ ജനസംഖ്യയുടെ 2.97% വരും. തമിഴ് 5.89 %, കന്നഡ 3.73 % , തെലുഗു 6.93 % എന്നിങ്ങനെയാണ് മറ്റു ദക്ഷിണേന്ത്യന്‍ ഭാഷകള്‍ സംസാരിക്കുന്നവരുടെ കണക്ക്. .ഭാഷാ പ്രാതിനിധ്യം പരിശോധിച്ചാല്‍ ആവഗണിക്കാനാകാത്ത ജനവിഭാഗം ഉപയോഗിക്കുന്ന ഭാഷകളില്‍ ഔദ്യോഗിക രേഖകള്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ കഴിയാത്തത് ബോധപൂര്‍വമാണ്. ഒരു രാജ്യം ഒരു ഭാഷ എന്ന നിലപാട് അമിത്ഷാ 2019 സെപ്റ്റംബര്‍ 14ന് പ്രഖ്യാപിച്ചതുമായി കൂട്ടിച്ചേര്‍ത്ത് ഇത് വായിക്കേണ്ടതാണ്. ഹിന്ദി, ഹിന്ദു, ഹിന്ദുസ്ഥാന്‍ എന്ന മുദ്രാവാക്യം നാം കേട്ടതാണ്. അതിന്റെ തുടര്‍ച്ചയാണ് ഇപ്പോള്‍ പ്രതിധ്വനിക്കുന്നത്. ഭാഷയ്ക് മതം ഉണ്ടെന്ന് ഉറുദു, മുസ്ലീം, പാകിസ്ഥാന്‍ എന്ന മുദ്രാവാക്യംകൂടി ഉയര്‍ന്നപ്പോള്‍ ലോകം മനസിലാക്കി. ഭരണകൂടം അറിയാനുളള അവകാശത്തെ ഭാഷ ഉപയോഗിച്ച് പ്രതിരോധിക്കാറുണ്ട് . ബീഹാറില്‍ ഡി ബന്ദോപാധ്യായുടെ അധ്യക്ഷതയില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ച ഭൂപരിഷ്കരണക്കമ്മീഷന്റെ റിപ്പോള്‍ട്ട് നിതീഷ് കുമാര്‍ സി ഡിയിലാക്കി നിയമസഭാംഗങ്ങള്‍ക്ക് നല്‍കി, അതാകട്ടെ ഇംഗ്ലീഷിലും. ഒരു കാരണവശാലും സാധാരണജനങ്ങള്‍ അത് അവരുടെ മാതൃഭാഷയില്‍ വായിക്കരുതെന്നുളള കരുതലാണ് അതിനു പിന്നിലെന്ന് വിമര്‍ശനമുയര്‍ന്നു. ഭൂപരിഷ്കരണം പോലെയുളള നിര്‍ണായക കാര്യങ്ങള്‍, വിദ്യാഭ്യാസ രംഗത്തെ നയങ്ങള്‍ എല്ലാം മറ്റൊരു ജനതയുടെ മാതൃഭാഷയില്‍ മാത്രം ലഭ്യമാക്കാത്തതിനു പിന്നില്‍ വിവേചനത്തിന്റെയും മേധാവിത്വത്തിന്റെയും തലങ്ങളുണ്ട്. ഭാഷ നിര്‍ദോഷമല്ല. കീഴാള ഭാഷയും വരേണ്യ ഭാഷയും എന്ന ദ്വന്ദം രൂപപ്പെടുന്നത് അതിന്റെ സാംസ്കാരികപക്ഷപാതം കൊണ്ടാണ്. ഓരോ കാലത്തും ഓരോ വിഭാഗത്തിനും അതിന്റേതായ അതിരുകള്‍ നിര്‍ണയിച്ചിരുന്നു. എന്തു ചെയ്യണം എന്തു പറയണം എങ്ങനെ പെരുമാറണമെന്നെല്ലാം അലിഖിത നിയമങ്ങള്‍. ഭാഷയിലും വിവേചനം നിലനിന്നു. താഴ്ന്ന വിഭാഗങ്ങളിലെ ആളുകള്‍ ഉയര്‍ന്ന ജാതിയില്‍പ്പെട്ടവരുടെ ഭാഷ ഉപയോഗിക്കാന്‍ പേടിച്ചു. ഭാഷാപ്പേടിയില്‍ നിന്നും സ്വയംമോചിതനാകാന്‍ ശ്രമിച്ച ബാലനെ കൊന്നുകളഞ്ഞ ഒരു സംഭവം 1936 നവംബര്‍ നാലിന് ബോംബെ സമാചാറില്‍ വാര്‍ത്തയായി. അതിങ്ങനെ-"മലബാറില്‍ ഒറ്റപ്പാലത്ത് ഈഴവ സമുദായത്തില്‍പ്പെട്ട ശിവരാമന്‍ എന്നു പേരായ പതിനേഴുകാരന്‍ ജാതിഹിന്ദുവായ ഒരാളുടെ കടയില്‍ ചെന്ന് ഉപ്പ് ആവശ്യപ്പെട്ടു. ഇവിടുത്തെ ആചാരമനുസരിച്ച് ജാതിഹിന്ദുക്കള്‍ക്ക് മാത്രമേ ഉപ്പെന്ന വാക്ക് ഉച്ചരിക്കാവൂ. ശിവരാമനെപ്പോലെയുളളവര്‍ ഉപ്പിനു പകരം പുളിച്ചാടന്‍ എന്നാണ് പറയേണ്ടത്. മേല്‍ജാതിക്കാരനായ കടയുടമയ്ക് കോപം സഹിക്കാനാകാതെ ശിവരാമനെ കഠിനമായി മര്‍ദിക്കുകയും മര്‍ദ്ദനമേറ്റ് ശിവരാമന്‍ മരിക്കുകയും ചെയ്തതായി ആരോപിക്കപ്പെടുന്നു" ഇത്തരം സംഭവങ്ങള്‍ കേരളത്തില്‍ മാത്രമല്ല ഇന്ത്യയിലാകെ നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പലതും ക്രൂരമായിരുന്നു എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ പോര അതിക്രൂരമായിരുന്നു. മനുസ്മൃതിയാണ് ജാതിവിവേചനത്തിന്റെ അടിസ്ഥാന ആശയങ്ങള്‍ ഇന്ത്യയാകെ അരക്കിട്ടുറപ്പിച്ചത്. അധികാരം കൈയാളിയവരും അവരെ നിയന്ത്രിച്ച പൗരോഹിത്യവിഭാഗവും ഒത്തു ചേര്‍ന്നുളള പരസ്പരസഹായപരിപാടിയായിരുന്നു ജാതിവിവേചനം. വിവേചനത്തിന്റെ ജീവിതരീതി പ്രബലപ്പെടുത്തുന്നതിന് ഭാഷയെ സമര്‍ഥമായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു. ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയത്തിലെ ഭാഷാസമീപനത്തിന്റെ രാഷ്ട്രീയ വായന നിര്‍ബന്ധിക്കുന്നത് ഭൂതകാലതിക്താനുഭവങ്ങളുടെയും സമീപകാല വരേണ്യഭാഷാസങ്കുചിതവാദത്തിന്റെണ്.
അര്‍ഥം മാറുന്ന ത്രിഭാഷാനയം
ഭാഷാവൈവിധ്യത്തിന്റെ നാടാണ് ഭാരതം. അതിനാല്‍ത്തന്നെ പ്രാദേശികഭാഷാവികാരം രാഷ്ട്രത്തിന്റെ കെട്ടുറപ്പിനെ ബാധിക്കുമോ എന്ന ആശങ്ക സ്വതന്ത്രഭാരതത്തിന് ഉണ്ടായിരുന്നു. ദേശീയോദ്ഗ്രഥനം ലക്ഷ്യമിട്ടാണ് ത്രിഭാഷാ നയം നടപ്പിലാക്കുന്നത്. അന്നത്തെ അര്‍ഥമല്ല പിന്നീട് ത്രിഭാഷാ നയത്തിന് വന്നുകൂടിയത്. അധികാരബലാബലങ്ങളില്‍ മാറ്റം വരുമ്പോള്‍ ഭാഷയുടെ സ്വാധീനവും സ്ഥാനവും മാറും. ഉദാഹരണമായി ഒരു ചെറുപ്രദേശത്ത് മാത്രം സംസാരിച്ചിരുന്ന ഇംഗ്ലീഷ് പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടാകുമ്പോഴേക്കും ലോകത്തെയാകെ കീഴടക്കുന്നത് അധികാരവ്യാപ്തി മൂലമാണ്. പരിവാരസംഘം തുടര്‍ച്ചയായി അധികാരത്തില്‍ വരികയും വൃത്തികെട്ട രീതികളുപയോഗിച്ച് എതിര്‍ പ്രസ്ഥാനങ്ങളിലെ ജനപ്രതിനിധികളെ റാഞ്ചി കൂടുതല്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളിലേക്ക് ഭരണാധികാരം വ്യാപിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ രാഷ്ട്രീയമായി മാത്രമല്ല സാംസ്കാരികമായ ജനാധിപത്യ അടിത്തറ തകര്‍ക്കാനവര്‍ ശ്രമിക്കും. ഇതാകട്ടെ ഒരു സുപ്രഭാതത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്നതല്ല. സ്വാധീനമേഖലകളില്‍ നേരത്തെ അന്തര്‍ധാരാപ്രവര്‍ത്തനം ആരംഭിക്കും. 1968 ലെ വിദ്യാഭ്യാസ നയരേഖ പ്രകാരം ത്രിഭാഷാ നയത്തിന്റെ ഭാഗമായി ഹിന്ദി ഭാഷാ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ഹിന്ദിയും ഇംഗ്ലീഷും ഒരു തെന്നിന്ത്യന്‍ ഭാഷയും ഹിന്ദിയിതര ഭാഷാസംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ അതത് പ്രാദേശിക ഭാഷയും ഹിന്ദിയും ഇംഗ്ലീഷും പഠിക്കണം എന്ന് നിര്‍ദേശിച്ചു. പക്ഷേ ലക്ഷ്യമിട്ട അതേ അര്‍ഥത്തിലിതു നടപ്പിലായോ?. 2014 ആഗസ്റ്റില്‍ ലോകസഭയില്‍ മന്ത്രി കിരണ്‍ റിജിജു ഒരു വിശദീകരിച്ചതു പ്രകാരം ത്രിപുര, പുതുച്ചേരി, തമിഴ്നാട് എന്നീ സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ ദ്വിഭാഷാനയമാണ് പിന്തുടരുന്നത്. ഹിന്ദി സംസ്ഥാനങ്ങളാകട്ടെ തെന്നിന്ത്യന്‍ ഭാഷകള്‍ക്ക് പകരം മൂന്നാം ഭാഷയായി സംസ്കൃതവും പഠിപ്പിച്ചു . തമിഴ്നാടും പുതുച്ചേരിയുമൊഴികെയുളള തെന്നിന്ത്യന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ ഹിന്ദിയോട് കാണിച്ച സമീപനം വടക്കേയിന്ത്യ പുലര്‍ത്തിയില്ല. അതായത് അമ്പതാണ്ട് കഴിഞ്ഞിട്ടും പ്രായോഗികമാക്കാനാകത്ത ഒരാശയമായി ത്രിഭാഷാ നയം നിലനില്‍ക്കുന്നു. അപ്പോഴാണ് പുതിയ രേഖ കുറച്ചു കൂടി അയഞ്ഞ സമീപനത്തോടെ ഈ നയം അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.
മൂന്നു ഭാഷകള്‍ ഏതൊക്കെ വേണമെന്ന് അതത് സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്ക് തീരുമാനിക്കാം എന്നാണ് രേഖ പറയുന്നത്. ജനാധിപത്യത്തില്‍ ഏറെ വഞ്ചിക്കപ്പെടാനുളള തന്ത്രങ്ങളിലൊന്നാണ് തെരഞ്ഞെടുക്കാനുളള അവകാശം നിങ്ങള്‍ക്ക് വിട്ടുതരുന്നു എന്ന ഉദാരത. കഴിഞ്ഞ കുറേ ദശകങ്ങളായി ഹിന്ദി മേഖലയിലെ രാഷ്ട്രീയ സംഭവവികാസങ്ങള്‍ക്ക് സംസ്കൃതാഭിനിവേശവുമായി ബന്ധം ഉണ്ട്. ഇപ്പോള്‍ പതിനാറ് സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ബി ജെ പിയോ ബിജെ പി സഖ്യമോ ആണ് ഭരണം നടക്കുന്നത്. മൂന്നു ഭാഷകള്‍ തെരഞ്ഞെടുക്കുമ്പോള്‍ ഈ സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ തീരുമാനം എന്തിയിരിക്കും എന്ന് ഊഹിക്കാവുന്നതേയുളളൂ. മൃദുഹിന്ദുത്വം പുലര്‍ത്തുന്ന മറ്റു ഹിന്ദിസംസ്ഥാനഭരണാധികാരികളും വേറിട്ട തീരുമാനമെടുക്കാന്‍ സാധ്യതയില്ല. അങ്ങനെ വന്നാല്‍ നയരേഖയിലെ നിര്‍ദേശം ഏറെ ഗുണം ചെയ്യുക ഹിന്ദിക്കും പ്രത്യേകിച്ച് സംസ്കൃതത്തിനുമായിരിക്കും. തെന്നിന്ത്യന്‍ ഭാഷകളെ നിരാകരിച്ച ഹിന്ദിബല്‍റ്റില്‍ സംസ്കൃതപഠനത്തിന് നയരേഖയിലൂടെ ആധികാരിക പച്ചക്കൊടി ലഭിക്കുകയായി. ഒരു കാലത്ത് ദേശീയോദ്ഗ്രഥനത്തിനായി രൂപപ്പെട്ട ത്രിഭാഷാ നയം സംഘപരിവാരം ഭൂതകാലസംസ്കാരം വിനിമയം ചെയ്യന്നതിനായുളള സംസ്കൃത പഠനം വ്യാപകമാക്കുന്നതിനുളള മാര്‍ഗമായി മാററിയേക്കാം. സംസ്കൃതപഠനത്തിനായുളള അഭിനിവേശം മറ്റു നിര്‍ദേശങ്ങളിലും പ്രകടമാണ്. ഇവിടെ മറ്റൊരു പ്രതിരോധതന്ത്രം രേഖ മുന്നോട്ടുവെക്കുന്നു. ആറാം ക്ലാസ് മുതല്‍ ക്ലാസിക്കല്‍ പദവിയുളള ഭാഷകള്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് തെരഞ്ഞെടുക്കാമത്രേ! വടക്കേ ഇന്ത്യന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ കന്നഡയും തെലുങ്കും തമിഴും മലയാളവും ബംഗാളിയും കുട്ടികള്‍ തെരഞ്ഞെടുക്കുമെന്നു വിശ്വസിക്കാമോ? അഥവാ തെരഞ്ഞെടുത്താല്‍ത്തന്നെ അവ ആരു പഠിപ്പിക്കും? കുട്ടികളാണ് തെരഞ്ഞെടുക്കേണ്ടത്. അവരുടെ ആവശ്യമനുസരിച്ച് ഒരു വിദ്യാലയത്തിനും വിഷയം ഉള്‍പ്പെടുത്താനാകില്ല. സമീപവിദ്യാലയങ്ങളിലുളളവ പഠിക്കാന്‍ നിര്‍ബന്ധിതരാകാം. രണ്ടു വര്‍ഷത്തെ പഠനം കൊണ്ട് എത്രത്തോളം ഭാഷാ നൈപുണി നേടാനാകും? എങ്കില്‍പിന്നെ സംസ്കൃതത്തിനും ഈ ഓപ്ഷന്‍ അനുവദിച്ചാല്‍ പോരെ? പ്രീപ്രൈമറി മുതല്‍ അത് പഠിപ്പിക്കണമെന്ന് എന്തിനാണ് നിര്‍ബന്ധിക്കുന്നത്?
സജീവഭാഷകള്‍ക്ക് മേല്‍ മൃതഭാഷയുടെ ആധിപത്യം
ത്രിഭാഷാനയത്തില്‍ അയവു വരുത്തി സംസ്കൃതത്തെ കുടിയിരുത്താനായി ചെറിയ ക്ലാസുകളില്‍ ഒന്നിലധികം ഭാഷകള്‍ പഠിപ്പിക്കാമെന്നു സമര്‍ഥിക്കുകയാണ് രേഖ. അഞ്ചുകോടി വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ അടിസ്ഥാനഭാഷാശേഷി ഉറയ്കാത്തവരായി ഇന്ത്യയിലുണ്ടെന്നു വിലപിക്കുന്ന ദേശീയവിദ്യാഭ്യാസ നയരേഖ പ്രീപ്രൈമറി ഘട്ടം മുതല്‍ മൂന്നു ഭാഷകള്‍ പഠിപ്പിക്കണമെന്നു ആവശ്യപ്പെടുന്നു. മാതൃഭാഷ നന്നായി പഠിപ്പിക്കാന്‍ പോലും കഴിയാത്തിടത്താണ് മൂന്നു ഭാഷകളുടെ രംഗപ്രവേശനം. ഇതിനായി മുന്നോട്ടു വെക്കുന്ന യുക്തിയാകട്ടെ ഭാഷാര്‍ജനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതും .രേഖ പറയുന്നു- "രണ്ടു മുതല്‍ എട്ടുവരെ പ്രായത്തിലുളളവര്‍ക്ക് ഒന്നിലധികം ഭാഷകള്‍ പഠിക്കാനുളള സഹജമായ കഴിവുമുണ്ട് ". ശരിയാണ് കുട്ടി ഒന്നിലധികം ഭാഷ സ്വായത്തമാക്കും. അതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല. പക്ഷേ അതിന് അനുയോജ്യമായ ഭാഷാന്തരീക്ഷം അനിവാര്യമാണ്. ഉദാഹരണമായി ബാംഗ്ളൂര്‍ പോലെയുളള ബഹുഭാഷാസമൂഹത്തില്‍ വളരുന്ന കുട്ടി തന്റെ സമ്പര്‍ക്കപരിധിക്കനുസരിച്ച് കന്നഡയും തമിഴും മലയാളവും ഇംഗ്ലീഷും സ്വാഭാവികമായി പഠിക്കും. ഇങ്ങനെ ഒന്നിലധികം ഭാഷകള്‍ സ്വായത്തമാക്കുന്നതും സ്കൂളില്‍ ഒന്നിലധികം ഭാഷകള്‍ പഠിപ്പിക്കുന്നതും തമ്മില്‍ വ്യത്യാസമുണ്ട്. ഒന്നിലധികം ഭാഷകള്‍ വരുമ്പോള്‍ അതിന് പുതിയതായി പിരീഡ് കണ്ടെത്തേണ്ടി വരും. ഇപ്പോള്‍ കേരളത്തില്‍ ചെറിയ ക്ലാസുകളില്‍ ഇംഗ്ലീഷ് പഠിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. മൂന്നാമതൊരു ഭാഷയ്ക്ക് പഠനസമയം കണ്ടെത്തുന്നത് മാതൃഭാഷയുടെ ചെലവിലാകാനും ഇടയുണ്ട്. ഗണിതത്തിന്റെ പിരീഡ് കുറയ്ക്കുന്നത് ദോഷം ചെയ്യും. പഠനഭാരം ലഘൂകരിക്കുമെന്നു പറയുന്ന രേഖയാണ് കൂടുതല്‍ ഭാഷകള്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തി പഠനഭാരം കൂട്ടുന്നത്. മാതൃഭാഷയില്‍ അടിസ്ഥാന ഭാഷാശേഷി ഉറപ്പിക്കുന്നതിനുളള മുന്‍ഗണന നഷ്ടമാക്കാനിടയുളള ഏതു നിര്‍ദേശവും നിരാകരിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. പ്രീപ്രൈമറിയടങ്ങുന്ന ഫൗണ്ടേഷന്‍ ഘട്ടം മുതല്‍ സംസ്കൃതം പഠിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ വിശദാംശങ്ങളും ചര്‍ച്ച ചെയ്യുന്നുണ്ട്. വാചികബോധനം മതിയാകും. ഒരു മൃതഭാഷയെ കുട്ടികള്‍ക്ക് പഠനഭാരമുണ്ടാക്കി പുനരുജ്ജീവിപ്പിച്ചെടുക്കുന്നതെ? സംസ്കൃതപഠനത്തിന്റെ ആവശ്യകതയെക്കുറിച്ച് രേഖ വാചാലമാകുന്നുണ്ട്. ഗണിതം, ശാസ്ത്രം, വൈദ്യം, നിയമം, സാമ്പത്തികശാസ്ത്രം, രാഷ്ട്രതന്ത്രം, സംഗീതം, ഭാഷാശാസ്ത്രം, നാടകം, വാസ്തുശില്പം തുടങ്ങിയ ജീവിത ത്തിന്റെ എല്ലാ മേഖലകളെക്കുറിച്ചും വൈജ്ഞാനികരചനകള്‍ സംസ്കൃതത്തിലും പ്രാകൃതത്തിലും ലഭ്യമാണെന്നതാണ് മുന്നോട്ടു വെക്കുന്ന സാധൂകരണം. പഴയകാല വിജ്ഞാനം അറിയാന്‍ ഇംഗ്ലീഷനു പകരം ലാറ്റിന്‍ പഠിക്കണമെന്നു പറയുന്നതുപോലെയാണത്. പരിഭാഷപ്പെടുത്തിയ ഗ്രന്ഥങ്ങള്‍ ലഭ്യമായിരിക്കേ മൂലകൃതിയുടെ ഭാഷയില്‍ തന്നെ അക്കാലത്തെ വൈജ്ഞാനികസംഭാവനകള്‍ പരിചയപ്പെടണമെന്നു വാശി പിടിക്കേണ്ടതുണ്ടോ? ഭൂതകാലത്തെ വിഗ്രഹവത്കരിക്കേണ്ട ആവശ്യം ദേശീയഭരണകൂടത്തിനുണ്ട്. സങ്കല്‍പഭൂതകാലത്തില്‍ ചിന്തയെ തളച്ചിടണം. അതിനുളള അനവധി കുത്സിതശ്രമങ്ങളിലൊന്നാണ് സംസ്കൃതത്തിനു വേണ്ടിയുളള ഡിമാന്റ് സൃഷ്ടിക്കല്‍. ദേശീയപൈതൃക സംരക്ഷണത്തിന്റെ പേരു പറഞ്ഞ് മതവികാരം പ്രയോജനപ്പെടുത്തി ഉത്കൃഷ്ടഭാഷ എന്ന ലേബല്‍ ചാര്‍ത്തിയാണ് സംസ്കൃതത്തെ ആനയിക്കുക. ബഹുമത സമൂഹത്തില്‍ ഒരു മതവിഭാഗത്തിന്റെ താല്പര്യഭാഷ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കുന്നത് ദുരവ്യാപകമായ പ്രത്യാഘാതങ്ങള്‍ക്കിട വരുത്തും.
1968ലെ രേഖയിലും സംസ്കൃതപഠനത്തെക്കുറിച്ച് പരാമര്‍ശമുണ്ട്. ഇതരഭാഷ കളുടെ വളര്‍ച്ചയ്കും ഭാരതത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക വികാസത്തിനും നല്‍കിയ സംഭാവനകള്‍ പരിഗണിച്ച് സംസ്കൃതം സ്കൂള്‍ തലത്തിലും ഉന്നതവിദ്യാഭ്യാസ തലത്തിലും പഠിപ്പിക്കണം എന്ന് വഴക്കമുളള രീതിയില്‍ നിര്‍ദേശിക്കുകയാണ് അന്ന് ചെയ്തത്. ബിരുദതലത്തില്‍ മറ്റ് ആധുനികഭാഷകള്‍ക്ക് നല്‍കുന്ന പരിഗണന ആകാമെന്നും പറയുന്നു. ഇപ്പോഴത്തെ രേഖ അപ്രകാരമൊരു സമീപനമല്ല സ്വീകരിക്കുന്നത്. ത്രിഭാഷാ നയത്തിലെ ഒരു പരിഗണനാഭാഷയായി എല്ലാ തലങ്ങളിലും ഉള്‍പ്പെടുത്താമെന്നാണ് നയരേഖയുടെ നിലപാട്. നയരേഖ വിഭാവനം ചെയ്യുന്ന വിദ്യാഭ്യാസഘടനയിലെ അടിസ്ഥാന ഘട്ടത്തിലും മധ്യഘട്ടത്തിലുമുളള സംസ്കൃതപാഠങ്ങള്‍ ലളിത നിലവാര സംസ്കൃതത്തിലുളളതായിരിക്കണം (Simple Standard Sanskrit -SSS) . സംസ്കൃതം സംസ്കൃതത്തിലൂടെ (Sanskrit through Sanskrit -STS) എന്നെല്ലാം പറയുമ്പോള്‍ അല്ലെങ്കില്‍ സംസ്കൃതഭാരതിയിലെ രീതി പിന്തുടരണമെന്നു കരട് രേഖയില്‍ പറയുമ്പോള്‍ സംസ്കൃത പഠനം ഇന്ത്യയാകെ വ്യാപിപ്പിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന് വ്യക്തമല്ലേ? പ്രായോഗികതലത്തില്‍ ആശയവിനിമയത്തിന് ഭാരതീയജനത ഉപയോഗിക്കാത്ത ഒരു ഭാഷ കേവലം സാഹിത്യ പഠനത്തിനും റഫറന്‍സിനും മാത്രമായി എല്ലാ കുട്ടികളും വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ എല്ലാ ഘട്ടങ്ങളിലും പഠിക്കേണ്ടതില്ല. 2001 ലെ കാനേഷുമാരി പ്രകാരം ഇന്ത്യയില്‍ സംസ്കൃതം മാതൃഭാഷയായിട്ടുളളവരുടെ എണ്ണം 14,135 ആയിരുന്നു. 2011 ല്‍ അത് 24,821ആയി . ഭാരത ത്തിലെ ആകെ ജനസംഖ്യയുടെ 0.002 ശതമാനം മാത്രം. കര്‍ണാടകയിലെ രണ്ടായിരത്തില്‍ താഴെ ജനസംഖ്യയുളള മത്തുരു ഗ്രാമം പോലെ ഒഡിഷയിലെയും മധ്യപ്രദേശിലെയും മൂന്നോ നാലോയിടങ്ങള്‍ മാത്രമാണ് സംസ്കൃതഗ്രാമങ്ങളായി വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെടുന്നത്. അതും ഭാഷണശിബിരം നടത്തി രൂപപ്പെടുത്തിയെടുത്തതുമാണ്. അന്നാട്ടുകാരുടെ മാതൃഭാഷ സംസ്കൃതമല്ല. ഈ അവസരത്തിൽ ചില സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ പ്രവണതകള്‍ കാണാതിരുന്നുകൂടാ. ഉദാഹരണത്തിന് ഉത്തരാഖണ്ഡ് അവരുടെ രണ്ടാം ഔദ്യോഗിക ഭാഷയായി ഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 345 പ്രകാരം സംസ്കൃതത്തെ. ആര്‍ എസ് എസ് പ്രചാരക് ആയിരുന്ന രമേഷ് പൊഖ്രിയാലിന്റെ അഭിലാഷമായിരുന്നു അത്. തീരുമാനം പ്രഖ്യാപിച്ചുകൊണ്ട് മുഖ്യമന്ത്രി പറഞ്ഞത് സംസ്ഥാനത്തെ എല്ലാ വിദ്യാര്‍ഥികളും സംസ്കൃതം നിര്‍ബന്ധമായും പഠിച്ചിരിക്കണമെന്നാണ്. സമാനമായ മറ്റൊരു നീക്കം ഹിമാചര്‍ പ്രദേശിലാണ് ഉണ്ടായത്. 1975 ലെ ഹിമാചല്‍ പ്രദേശ് ഔദ്യോഗിക ഭാഷാനയമം ഭേദഗതി ചെയ്ത് സംസ്കൃതത്തെ രണ്ടാം ഔദ്യോഗികഭാഷയാക്കി. അവിടെ ധാരാളം ഭാഷകളുണ്ട്. പഹാരി ഭാഷകൾ, കാംഗ്രി, ബിലാസ്പുരി തുടങ്ങിയവയ്ക് പുറമേ പഞ്ചാബി, കാശ്മീരി, നേപ്പാളി, ഇന്തോ തിബത്തന്‍ ഭാഷകള്‍ എന്നിവയും ഉണ്ട്. അതായത് ജനതയുടെ സജീവവ്യവഹാരഭാഷകളെ മാററി നിറുത്തി സംസ്കൃതഭാഷാധിപത്യം സ്ഥാപിക്കുകയാണ്. ഭാവിയില്‍ ഈ പാത ഇതരസംസ്ഥാനങ്ങളും പിന്തുടര്‍ന്നേക്കാം. സംസ്കൃതം സി ബി എസ് ഇ യിലെ നിര്‍ബന്ധിതഭാഷയാക്കണമെന്ന ആവശ്യം കോണ്‍ഗ്രസിന്റെ രാജ്യസഭാംഗമായ ശ്രീമതി ഛായാവെര്‍മ മാര്‍ച്ച് മാസത്തില്‍ ഉന്നയിച്ചത് ചേര്‍ത്തുവെച്ചു വായിക്കാം. സുബ്രഹ്മണ്യസ്വാമിയാകട്ടെ നാസാ നിര്‍മിതബുദ്ധിക്ക് അനുയോജ്യമായ ഭാഷ സംസ്കൃതമാണെന്നു കണ്ടെത്തിയതായി പറയുകയും സംസ്കൃതം മൃതഭാഷയാണെന്നു പറയുന്നവര്‍ ബൗദ്ധികമരണം സംഭവിച്ചവരാണെന്നു കൂട്ടിച്ചേര്‍ക്കുകയും ചെയ്തു. സംസ്കൃതത്തിന് അനുകൂലമായ പൊതുസമ്മതി രൂപപ്പെടുത്താനുളള നീക്കങ്ങളായി ഇതിനെ വിലയിരുത്തേണ്ടതുണ്ട്. സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ മുന്‍ഗണനകള്‍ അതത് സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ സജീവവ്യവഹാരഭാഷകളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ തീരുമാനിക്കപ്പെടണം
ബോധനമാധ്യമവും വീട്ടുഭാഷയും.
കുറഞ്ഞത് അഞ്ചാം ക്ലാസുവരെയെങ്കിലും മാതൃഭാഷയെ ബോധന മാധ്യമമായി ഉപയോഗിക്കണം, എട്ടാം ക്ലാസുവരെയാകുന്നത് നന്ന്, കഴിയുമെങ്കില്‍ സാധ്യമായ തലത്തിലെല്ലാം ആകാം എന്നിവയാണ് രേഖയിലെ നിര്‍ദേശങ്ങള്‍. മാതൃഭാഷ എന്നതിനൊപ്പം വ്യക്തത വരുത്തുന്നതിനായി വീട്ടുഭാഷ, പ്രാദേശികഭാഷ എന്നീ പ്രയോഗങ്ങളും ഉണ്ട്. ഇവിടെ രണ്ടു കാര്യമാണ് ചര്‍ച്ച ചെയ്യേണ്ടത്. വീട്ടു ഭാഷയും നാട്ടു ഭാഷയും ഒന്നല്ലാത്ത ഭാഷാസമൂഹങ്ങളുടെ കാര്യം. ഉദാഹരണമായി കേരളത്തിലെ പണിയ, അടിയ, കാട്ടു നായിക്ക, ഊരാളി, മുതുവ തുടങ്ങിയ ഗോത്രഭാഷകള്‍ വീട്ടുഭാഷയായിട്ടുളള കുട്ടികള്‍, തുളു, കന്നഡ, തമിഴ് എന്നിവ വീട്ടുഭാഷയായിട്ടുളള കുട്ടികള്‍. ഇവരുടെ ഒന്നാം ഭാഷ എന്തായിരിക്കണം? വീട്ടു ഭാഷ തന്നെയാകണം. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ രണ്ടാം ഭാഷ അവര്‍ സമ്പര്‍ക്കത്തിലേര്‍പ്പെടുന്ന സ്വന്തം സംസ്ഥാനത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക ഭാഷയാകണ്ടേ? ആ കുട്ടികള്‍ കേരളീയസമൂഹവുമായി സംവദിക്കേണ്ടവരാണ്. പുതിയലോകസഹാചര്യം പരിഗണിച്ച് അവർക്ക് മൂന്നാം ഭാഷ ഇംഗ്ലീഷാകണം. ഹിന്ദിയുടെ പരിഗണന നാലാമതേ വരാവൂ. ലോവര്‍ പ്രൈമറി തലത്തില്‍ ഫലത്തില്‍ മൂന്നു ഭാഷകളാകും. ചെറിയ ക്ലാസുകളില്‍ മാനകമലയാളം എല്ലാവര്‍ക്കും എന്ന കടുംപിടുത്തം ഉപേക്ഷിക്കുമ്പോഴേ ബോധനമാധ്യമം വീട്ടുഭാഷ എന്ന ആശയത്തോട് നീതി പുലര്‍ത്താനാകൂ. അതായത് പ്രബലഭാഷകളെ മാത്രം പരിഗണിക്കുന്ന രീതി മാറണം. നേരത്തെ വടക്കു കഴിക്കന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളിലെ ഭാഷാ വൈവിധ്യം സൂചിപ്പിക്കുകയുണ്ടായി. ലിപി ഉളളതും ഇല്ലാത്തതുമായ ഭാഷകളുടെ വിശാലഭൂമിയാണ് ഭാരതം. ആൻഡമാൻ നിക്കോബാർ ദ്വീപസമൂഹങ്ങളിൽ ലിപിയില്ലാത്ത ഭാഷകൾ പഠനത്തിന് പ്രയോജനപ്പെടുത്തുന്ന രീതി മാതൃകയാക്കാവുന്നതാണ്. പ്രബല ഭാഷയുടെ ലിപി കടം കൊണ്ട് തനതു ഭാഷയിൽ പാoപുസ്തകങ്ങൾ തയ്യാറാക്കാവു ന്നതാണ് ബഹുഭാഷാ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ഓരോ പ്രദേശത്തിനും ബോധനമാധ്യമം മാറണം. ചില പ്രദേശത്തുതന്നെ ഒന്നിലധികം ഭാഷാസമൂഹങ്ങളും ഉണ്ടാകാം. ഇതര സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ നിന്നും കുടിയേറിപ്പാര്‍ത്തു കഴിയുന്ന ഡല്‍ഹി, ബോംബെ, കല്‍ക്കട്ട തുടങ്ങിയ പ്രദേശങ്ങളില്‍ ഭാഷാവൈവിധ്യം കൂടും. അതിഥിത്തൊഴിലാളികളുടെ മക്കള്‍ പഠിക്കുന്ന ധാരാളം വിദ്യാലയങ്ങൾ കേരളത്തിലുണ്ട്. അവർക്കും വീട്ടുഭാഷയിൽ പഠിക്കാൻ അവകാശമുണ്ട്. ഇതൊക്കെ സൂക്ഷ്മ തലത്തില്‍ അഭിസംബോധന ചെയ്യപ്പെടേണ്ട കാര്യങ്ങളാണ് ചെറിയഭാഷാ സമൂഹങ്ങ അവഗണിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു സംസ്കാരത്തെ പാര്‍ശ്വവത്കരിക്കുകയാണ്.
ആയിരത്തിത്തൊളളായിരത്തി എഴുപതില്‍ 81 ഭാഷകള്‍ മാതൃഭാഷയെന്ന നിലയിലോ അല്ലാതെയോ ഇന്ത്യന്‍ വിദ്യാലയങ്ങളിലുണ്ടായിരുന്നു. ഏഴാമത് അഖിലേന്ത്യാ വിദ്യാഭ്യാസ സര്‍വേ (2006)പ്രകാരം അത് നാല്‍പ്പത്തേഴായി മാറി. ഇങ്ങനെ ഭാഷകള്‍ വിദ്യാലയങ്ങളില്‍ നിന്നും കൊഴിഞ്ഞുപോകുമ്പോള്‍ അല്ലെങ്കില്‍ അവ പുറന്തളളപ്പെടുമ്പോള്‍ പകരം ആധിപത്യം ഉറപ്പിക്കുന്നത് ഇംഗ്ലീഷാണ്. 1999ല്‍ 4.99% ആയിരുന്നു ഇംഗ്ലീഷ് മാധ്യമ വിദ്യാലയങ്ങളെങ്കില്‍ 2006 ല്‍ അത് 12.98% മായി ഉയര്‍ന്നു. ഔദ്യോഗിക അംഗീകാരമില്ലാതെ എത്രയോ വിദ്യാലയങ്ങള്‍ ഇംഗ്ലീഷിനെ ബോധനമാധ്യമമായി സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ടാകും? തൊട്ടടുത്ത സംസ്ഥാനമായ കര്‍ണാടകം ഓരോ വര്‍ഷവും ആയിരം വിദ്യാലയങ്ങള്‍ വീതം ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയമാക്കുകയാണ്. കഴിഞ്ഞ അക്കാദമിക വര്‍ഷം ആയിരം സ്കൂളുകളിലെ ഒന്നാം ക്ലാസ് അങ്ങനെയാക്കി. 2020 ജനുവരിയില്‍ അടുത്ത ആയിരത്തിനുളള പ്രൊപ്പോസല്‍ സമഗ്രശിക്ഷാ അഭിയാന്‍ കര്‍ണാടക തയ്യാറാക്കി. തമിഴ് നാട്ടിലും 2012-13 വര്‍ഷം മുതല്‍ ബോധനമാധ്യമച്ചുവടുമാറ്റം ആരംഭിച്ചിരുന്നു. 5700 സര്‍ക്കാര്‍ വിദ്യാലയങ്ങള്‍ ഔദ്യോഗികമായിത്തന്നെ ഇംഗ്ലീഷ്ബോധനമാധ്യമം സ്വീകരിച്ചു. ആന്ധ്രപ്രദേശില്‍ ജഗമോഹന്‍ റെഡ്ഢി 2019 നവംബര്‍ 20ന് എല്ലാ സര്‍ക്കാര്‍ സ്വകാര്യ വിദ്യാലയങ്ങളും നിര്‍ബന്ധമായും ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയം ആക്കുന്നതിനുളള ഉത്തരവിറക്കി. വിദ്യാഭ്യാസ അവകാശ നിയമത്തിന്റെ ലംഘനമാണെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി ഹൈക്കോടതിയില്‍ റാംബോത്ല ശ്രീനിവാസ സുധീഷ് , ശ്രീനിവാസ ഗുണ്ടുരുപലി എന്നിവര്‍ കേസ് ഫയല്‍ ചെയ്യുകയും 2020 ഏപ്രില്‍ മാസം കോടതി സര്‍ക്കാര്‍ ഉത്തരവ് റദ്ദ് ചെയ്യുകയുമുണ്ടായി. ഹിന്ദി സംസ്ഥാനങ്ങളിലും ഇംഗ്ലീഷ് മാധ്യമവത്കരണം മഹാമാരിപോലെ അതിവേഗം പടര്‍ന്നു പിടിക്കുകയാണ്. കാശ്മീരിലും നാഗലാന്റിലും എല്ലാ വിദ്യാലയങ്ങളും ഇംഗ്ലീഷ് മാധ്യമത്തിലേക്ക് മാറി. മാതൃഭാഷാപഠനത്തെ ദുര്‍ബലപ്പെടുത്തുന്നതിന് വേറെയും അജണ്ടയുണ്ട്. ഭാഷാപരമായ സാമ്രാജ്യത്വം എന്ന ആശയം ലോകം ചര്‍ച്ച ചെയ്യുന്നത് കാണാതിരുന്നുകൂടാ. ഭാഷാബോധനശാസ്ത്രത്തിലും ഭാഷാപഠനമുന്‍ഗണനകളിലും ഭാഷാസമീപനങ്ങളിലും പ്രയോജനവാദത്തിലൂന്നിയ തെരഞ്ഞെടുപ്പു കളിലുമെല്ലാം നിഴലിക്കുന്നത് ഭാഷാപരമാസാമ്രാജ്യത്വ താല്പര്യങ്ങളാണ്. ഒരു പ്രബലഭാഷ മറ്റുഭാഷകളെ വിഴുങ്ങുകയാണ് ചെയ്യുക. ഡോ ഫിലിപ്സണ്‍ വളരെ കൃത്യമായി അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതിയില്‍ ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്. കൂടുതല്‍ വിഭവങ്ങളും സൗകര്യങ്ങളും പദവികളും പ്രബലമായ ഭാഷയ്ക് കല്‍പിച്ചുകൊടുക്കല്‍, മറ്റുളള ഭാഷകളേക്കാള്‍ ഉത്കൃഷ്ടമായ ഭാഷയാണ് പ്രബലഭാഷ എന്നു വിശ്വസിപ്പിക്കുക, ഇപ്പോഴുളള പല ജീവിതാസമത്വങ്ങളുടെയും കാരണം തെരഞ്ഞെടുത്ത ഭാഷയാണെന്ന് സ്ഥാപിക്കുക എന്നിവയൊക്കെ ചെയ്തുകൊണ്ടാണ് ചെറുഭാഷകള്‍ക്ക് മേല്‍ പ്രബലഭാഷകള്‍ നിര്‍ണായക മേധാവിത്വം നേടുന്നത്. ഭാരണകൂടതാല്പര്യങ്ങള്‍ പ്രാദേശികഭാഷകള്‍ക്ക് ഒപ്പമായിരിക്കില്ല. ഭരണാധികാരികളുടെ താല്പര്യഭാഷ തൊഴിലിനും ഭരണവ്യവഹാരത്തിനുമുളള ഭാഷയായി മാറും. ഇംഗ്ലീഷ് മാധ്യമം മാതൃഭാഷാമാധ്യമവിദ്യാലയങ്ങളെ ഞെരുക്കിയത് ഇത്തരം സാമൂഹിക സാംസ്കാരിക സാഹചര്യം മൂലമാണ്. അധസ്ഥിതര്‍ക്കും സ്ത്രീകള്‍ക്കും വിദ്യനിഷേധിച്ച കാലത്ത് ബുദ്ധന്‍ പാലിഭാഷകൊണ്ട് പ്രതിരോധിച്ചതു ചരിത്രത്തിലുണ്ട് വിദ്യാഭ്യാസ വ്യാപനത്തിന്റെയും പ്രതിരോധത്തിന്റെയും നവോത്ഥാനത്തിന്റെയും ഭാഷ എല്ലായിടത്തും മാതൃഭാഷ തന്നെയാണ്.
കരടു നയരേഖയിൽ പറഞ്ഞതു പോലെ ഇന്ത്യയുടെ അതിസമ്പന്നമായ ഭാഷകളുടെ കരുത്ത് നിലനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ത്തന്നെ ഇംഗ്ലീഷ് മാധ്യമ വിദ്യാഭ്യാസത്തോടുളള ദൗര്‍ഭാഗ്യകരമായ ആഭിമുഖ്യം പുലര്‍ത്തുന്ന ഒരു പ്രവണത ദൃശ്യമാണ് . ഇംഗ്ലീഷിന് മറ്റു ഭാഷകളേക്കാള്‍ സവിശേഷമായ മെച്ചമില്ല. നൂറ്റാണ്ടുകളിലൂടെ തലമുറകളിലൂടെ വികാസം പ്രാപിച്ചവയാണ് ഇന്ത്യന്‍ ഭാഷകള്‍ എന്നു മാത്രമല്ല അവ ശാസ്ത്രീയവുമാണ്. അത് ഇംഗ്ലീഷിനെപ്പോലെ സങ്കീര്‍ണവുമല്ല. ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തിനു ശേഷം സാമ്പത്തികമായി ഉയര്‍ന്ന തട്ടിലുളളവര്‍ ഇംഗ്ലീഷ് അവരുടെ ഭാഷയായി സ്വീകരിച്ചു. ഇംഗ്ലീഷ് പരിജ്ഞാനമുളളവരെല്ലാം സവിശേഷജ്ഞാനതലമുള്ള ഉയർന്ന വിഭാഗമാണെന്ന ധാരണ പരത്തിയും തൊഴിലിന്റെ ഭാഷ ഇംഗ്ലീഷാണെന്നു സ്ഥാപിച്ചും സാമൂഹിക പദവിയുമായി ഭാഷയെ കൂട്ടിക്കെട്ടിയും ബഹുഭൂരിപക്ഷ ഭാഷകളെയും അവ സംസാരിക്കുന്ന സാധാരണ ജനത്തേയും പാര്‍ശ്വവത്കരിക്കാനാണ് ഈ സമീപനം വഴിയൊരുക്കിയത്. ഭാഷയുടെ അധികാരഘടനയെ ചോദ്യം ചെയ്യുകയാണ് വേണ്ടത്. ഭാഷയെ സാമ്പത്തിക സാമൂഹിക സാംസ്കാരിക വിവേചനത്തിനുളള ഉപകരണമാക്കുന്ന അധീശശക്തികളെ ചെറുക്കുവാന്‍ തദ്ദേശീയ ഭാഷകളെ മുന്നില്‍ നിറുത്തേണ്ടതുണ്ട്.
കുട്ടിക്ക് ഏറ്റവും നന്നായി കാര്യങ്ങള്‍ ഗ്രഹിക്കാന്‍ കഴിയുക മാതൃഭാഷ ബോധനമാധ്യ മമായിരിക്കുമ്പോഴാണെന്ന് യുനെസ്. ചൈന, റഷ്യ, ഫ്രാന്‍സ്, കൊറിയ, സിംഗപ്പൂര്‍, ജപ്പാന്‍, ഇറ്റലി, വിയറ്റ്നാം, ജര്‍മനി, ആസ്ത്രേലിയ തുടങ്ങിയ എത്രയോ രാജ്യങ്ങളില്‍ മാതൃഭാഷയാണ് ബോധനമാധ്യമം. അവിടങ്ങളിലൊന്നും ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക സാമ്പത്തിക മേഖലകളിലെ പുരോഗതിക്കോ വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരത്തിനോ മാതൃഭാഷ തടസ്സമല്ല. സാങ്കേതിക വിദ്യയില്‍ മുന്നില്‍ നില്‍ക്കുന്ന രാജ്യങ്ങള്‍ അവരുടെ നാടിന്റെ ഭാഷയാണ് പഠനമാധ്യമമായും ആശയവിനിമയത്തിനും ഉപയോഗിക്കുന്നത്. വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരത്തില്‍ ലോകം മാതൃകയായി ചൂണ്ടിക്കാട്ടുന്ന ഫിന്‍ലാന്റില്‍ ബോധനമാധ്യമം മാതൃഭാഷയാണ്. അതിനാല്‍ മാതൃഭാഷയാകണം ബോധനമാധ്യമം എന്ന് ഉറപ്പിച്ച് പറയേണ്ടതുണ്ട്. നടപടി സ്വീകരിക്കേണ്ടതുമുണ്ട്
സ്വകാര്യ വിദ്യാലയങ്ങളിലടക്കം വീട്ടുഭാഷ ബോധനമാധ്യമമാകണമെന്ന കാര്യത്തില്‍ കൃത്യതയില്ലാത്ത നിലപാടാണ് നയരേഖയക്കുളളത്. ബോധന മാധ്യമം മാതൃഭാഷയല്ലാത്തിടത്ത് ഇരുഭാഷാപാഠപുസ്തകം വേണമെന്ന് നിര്‍ദേശിക്കുമ്പോള്‍ ഇതു വ്യക്തമാകുന്നുണ്ട്. ഇംഗ്ലീഷ് മാധ്യമ പഠനത്തിന് വഴിയൊരുക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഒരേ പാഠം ഇംഗ്ലീഷിലും മാതൃഭാഷയിലും ലഭിക്കും. പ്രായോഗിക തലത്തില്‍ പാടത്ത് ഇംഗ്ലീഷില്‍ വിതച്ച് വിളവെടുക്കുകയും മാതൃഭാഷ വരമ്പത്ത് നോക്കുകുത്തിയായി അവശേഷിക്കുകയും ചെയ്യും. മനോഹരമായ ഒരു പാത്രത്തിൽ അതിസൂക്ഷ്മമായ സുഷിരം മതി ജലമപ്പാടെ ചോർന്നു പോകാൻ. ഇരു ഭാഷാ പാഠപുസ്തകമെന്ന പഴുതിലൂടെ ചോർന്നു പോവുക മാതൃഭാഷയായിരിക്കും. ത്രിഭാഷാ നയത്തിലൂടെ സംസ്കൃതത്തിനും ഇരുഭാഷാപാഠ പുസ്തകസമീപനത്തിലൂടെ ഇംഗ്ലീഷിനും ബഹുഭാഷകള്‍ പഠിക്കാനുളള ശേഷിയുണ്ടെന്ന് വാദിച്ച് ചെറിയ ക്ലാസുകളിലടക്കം ഒന്നിലധികം ഭാഷകള്‍ക്കും പരവതാനി വിരിക്കുമ്പോള്‍ അടിയിലമര്‍ന്നു പോകുന്നത് നാടിന്റെ ഭാഷയാണ്, സംസ്കാരമാണ്, ജീവിതമാണ്. തിരുവോണം എന്ന വാക്കിനു പകരം വാമനജയന്തി എന്നു പറയുമ്പോള്‍ പ്രതിഫലിക്കുന്ന ലോകക്രമവും പ്രത്യയശാസ്ത്രവും ഒന്നല്ല. മാതൃഭാഷയ്ക് പകരമായി മറ്റുബോധനമാധ്യമങ്ങള്‍ വരുമ്പോഴും അതിലൂടെ സാക്ഷാത്കരിക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത് ആധിപത്യത്തിന്റെ ഭാഷാരാഷ്ട്രീയം തന്നെയാണ്.
ഡോ ടി പി കലാധരന്‍
